مدح و مرثیۀ حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را در دشـت رهـا کـرد تـن بـی‌کـفـنت را پرپر شده بر خاک، رها کرد و پراکند در خاطره‌ها عـطر خوش پیرهـنت را در سوگ تو خون از دل هر سنگ برآورد وقتی که به خـون کرد شناور بدنت را می‌خواست که باران عطش بر تو ببارد می‌خواست خدا بر سر نی گل شدنت را می‌خـواست بـبـویـنـد هـمه عـالم و آدم قــرآن شـکــوفـــنــدهٔ بــاغ دهــنـت را تـا قـلـب اسـیـران شـب، آرام بـگـیـرد افـروخـت سر نیـزه چـراغ سخـنت را بـگـذار که در دفـتـر دل‌هـا بـنـویـسـند بـا داغ، غـزل مـرثـیـهٔ سـوخـتـنـت را |